Ολοι γνωρίζουν ότι η "πατέντα" της επαναγοράς δεν είναι μιά καινούρια εφεύρεση.
Στις τράπεζες, μια μορφή επαναγοράς σε ατομικό επίπεδο είναι η γνωστή «μεταφορά υπολοίπου»
ή " όλα σε ένα νοικοκυρεμένα" που έλεγε και η διαφήμιση της ΑΛΦΑ τράπεζας.
Όταν χάνουμε το λογαριασμό με τα χρέη στις πιστωτικές κάρτες και μάς πνίγουν οι δόσεις και οι τόκοι, πάμε σε άλλη τράπεζα, η οποία μάς τα εξοφλεί δανείζοντάς μας και πάλι με λίγο καλύτερο επιτόκιο , αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής, πληρώνοντας τελικά περισσότερους τόκους.
Σε επίπεδο κρατικού χρέους, η Ιταλία αλλά και άλλες χώρες, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, αγοράζουν τα παλιά ομόλογα και στη θέση τους εκδίδουν νέα με πιο συμφέρουσες διάρκειες και επιτόκια.
Η διαφορά είναι βέβαια ότι οι χώρες αυτές είναι ανταγωνιστικές, έχουν βιομηχανία, παράγουν κάτι και συνεπώς έχουν πρόσβαση στις αγορές και δεν είναι εκτός των αγορών, όπως η Ελλάδα, άρα μπορούν να βρουν τα χρήματα για την επαναγορά εκδίδοντας νέα ομόλογα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας πρέπει να βρεθούν από αλλού τα χρήματα, όμως ακόμα κι αν αυτό επιτευχθεί τα σενάρια που συζητούνται έχουν πολλά προβλήματα που δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν.
Η πιο πιθανή πηγή του νέου χαμηλότοκου δανεισμού όπως ήδη συζητείται είναι ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης (EFSF), ο οποίος έχοντας την καλύτερη δυνατή πιστοληπτική αξιολόγηση (ΑΑΑ) από τους διεθνείς οίκους μπορεί να δανείζεται με πολύ χαμηλά επιτόκια.
Οι εγγυήσεις που του παρέχουν οι ευρωπαικές κυβερνήσεις θα πρέπει να αυξηθούν σημαντικά για να μπορέσει να αντλήσει τα απαραίτητα κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει τη διαδικασία μιας επαναγοράς χρέους, κάτι που θα έκανε τη Γερμανία να βάλει ακόμα πιο αυστηρούς όρους και να απαιτήσει σκληρότερα μέτρα από την πλευρά της Ελλάδας.
.
